W Europie (pierwotny obszar występowania) brudnica nieparka bytuje w sadach, przydrożnych drzewach, lasach liściastych – głównie dąbrowach i lasach mieszanych. Gatunek ten zaliczany jest do największych szkodników drzew liściastych. Dorosłe motyle można spotkać w lipcu i sierpniu. Gąsienice zimują w osłonkach jajowych, które opuszczają w końcu kwietnia i żerują do początku lipca. Masowy pojaw brudnicy nieparki niekiedy powoduje gołożery, tj. całkowite ogołocenie drzew z liści. Samice składają jaja w skupieniach (nawet od 500 do 800 jaj) na pniach drzew, płotach, ścianach domów i kamieniach, przykrywając je włoskami z odwłoka w celu ochrony jaj przed mrozem. W jednym z nadleśnictw na terenie RDLP w Szczecinie stwierdzono masowy pojaw brudnicy nieparki, przy czym w bieżącym roku około 90% gąsienic i poczwarek zostało spasożytowanych. Warto podkreślić tu istotę oporu środowiska, który uniemożliwia osiągnięcie danej populacji nadmiernej liczebności

         Co ciekawe, brudnica nieparka została zawleczona do Stanów Zjednoczonych przez Francuza o nazwisku Trouvelot, zamieszkałego w miasteczku Medford w stanie Massachussets (region Nowej Anglii). W 1868 roku podjął on liczne próby uzyskania jedwabiu z różnych gąsienic prządówek, m.in. brudnicy nieparki. Od tego momentu, z powodu braku wrogów naturalnych, gatunek ten zwiększał liczebność tamtejszej populacji. Nieparka została uznana za gatunek inwazyjny. I tak np. od roku 1970 odnotowane szkody szacowane są na obszar leśny o wielkości około 30 milionów hektarów.